Αντί προλόγου, θα διεκδικήσω την ύπαρξη του παρακάτω αξιώματος, αντιλαμβανόμενος την εγγενή επιπολαιότητα που το διέπει, σαν δομικό χαρακτηριστικό κάθε γενίκευσης: «Οι πολύ καλές και οι πολύ κακές παραστάσεις φαίνονται από τα πρώτα λεπτά».
Ναι φίλοι και φίλες. Μπορεί στην αρχή μιας παράστασης τα περιεχόμενα και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για την ανάδειξή τους, να παραμένουν ακόμα αίολα στον θεατή, αλλά η ποιότητα που διαπερνά το έργο, η σοβαρή δουλειά, ή αντίστοιχα η προχειρότητα της προσέγγισης, είναι μάσκες που πέφτουν γρήγορα ή διαμάντια που θα συνεχίσουν να λάμπουν.
Όποιος/α παρακολουθήσει το W Memorabilia δεν θα αργήσει να διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα solo υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής αξίας. Με μορφή, τεχνική και περιεχόμενα, επίμονα και σε βάθος επεξεργασμένα. Όσο για την Λίντα Καπετανέα, αναβλύζει άγρια ομορφιά και ένα σπάνιο, πηγαίο δυναμισμό, εκφράζοντας έτσι με αυθεντικότητα το πάθος, την μανία, το μίσος και την έκσταση, συνιστώσες των μυθικών μορφών (Φαίδρα, Μήδεια, Πασιφάη) που αποτέλεσαν το υλικό για την έμπνευση της performance.
Η noise μουσική επένδυση από τον Βασίλη Μαντζούκη, ντύνει την ατμόσφαιρα με τον απαραίτητο σκληρό τόνο, μια επιλογή που ταιριάζει γάντι στα επί σκηνής δρώμενα. Ακολούθως, τα σκηνικά ευρήματα (από: Jozef Frucek και Βασίλη Μαντζούκη) είναι ευφάνταστες, καλαίσθητες κατασκευές, απόλυτα λειτουργικές για τους συμβολισμούς που αναδεικνύονται. Δουλεύοντας με πρωτόλεια υλικά όπως ξύλο, πηλό, χρώμα και μέταλλο η Λίντα Καπετανέα χτίζει και αποδομεί με τελετουργική διάθεση, ένα τοπίο, ένα εργαστήριο καταστροφής. Με τα δικά της λόγια: «Μέσα στο εργαστήριο της Φαίδρας ζωντανεύει ένας κόσμος με πολλά διαφορετικά συναισθήματα και πολλαπλές όψεις της γυναικείας ταυτότητας. Είναι ένα ψυχογράφημα της γυναικείας φύσης που στηρίζεται στη γλώσσα της κίνησης και στην αλληλεπίδραση με τα υλικά. Αλλά και να μην καταλάβεις ότι είναι η Φαίδρα δεν έχει σημασία, αφήνουμε την ελευθερία στον κόσμο να νιώσει ό,τι θέλει». Είναι πράγματι γοητευτικός ο τρόπος με τον οποίο μια παράσταση που βρίθει έντονων και ωμών συμβολισμών, παραμένει τόσο ανοιχτή σε ερμηνείες καθώς δεν επιχειρεί μια ιστορική αφήγηση αλλά την έκφραση αρχετυπικών ψυχικών καταστασέων.
Η Λίντα Καπετανέα, ρυθμίζοντας η ίδια φωτισμό και μουσική, κλιμακώνει σταδιακά την ένταση και δημιουργεί μια σκηνική παρουσία με μεγάλο εκτόπισμα. Δεν φοβάται να διαπεράσει τα όρια μεταξύ σύγχρονου χορού και performance, ενώ είναι η πρώτη φορά που τραγουδάει και παίζει μουσική στην σκηνή, με ένα αυτοσχέδιο μονόχορδο μουσικό όργανο. Το αποτέλεσμα προετοίμασε ένα δυνατό τέλος και είχε τέτοια ενέργεια που στην θέση της θα το επαναλάμβανα άφοβα.
Κάποια σημεία προβληματισμού ήταν η κάπως απότομη αίσθηση που μου άφησε το τέλος, σαν να έμεινε ανολοκλήρωτος ένας νοηματικός κύκλος. Ακόμα, κάποια ευρήματα όπως πχ το σελοφάν (ήταν τέλειο εφέ) περίμενα να τα χρησιμοποιήσει παραπάνω ή με περισσότερους τρόπους. Με το ίδιο σκεπτικό, η αναλογία χορού / performance έκλεινε λίγο δυσανάλογα προς το δεύτερο σκέλος. Τα περισσότερα κινητικά κομμάτια ήταν σχεδόν στατικά και δεν γέμισε αρκετά την σκηνή με το σώμα της, προκαλώντας μου μια αίσθηση έλλειψης / αναμονής.
Κλείνοντας, εστιάζω το ενδιαφέρον στην προσέγγιση της Λίντας Καπετανέα για την Φαίδρα: «Ενώ ήταν πρότυπο συζύγου, ερωτεύτηκε κάτι απαγορευμένο. Η σφοδρότητα του πόθου της με εντυπωσίασε. Καθώς και το γεγονός ότι τη στιγμή που νιώθει εντελώς αδύναμη, ξαφνικά βρίσκει το κουράγιο να δώσει τέλος στη ζωή της. Αυτή την ιστορία μόνο με ένταση μπορούσαμε να τη μεταφέρουμε. Χωρίς δράμα, αλλά με δύναμη».
Στην φράση «χωρίς δράμα αλλά με δύναμη» κρύβεται όλη η ομορφιά της παράστασης. Οι παραγεμισμένες φούσκες που όσο πιο φορτωμένες είναι τόσο πιο εύκολα σκάνε, είναι συχνά μια θλιβερή πραγματικότητα στις παραστατικές τέχνες. Ο στιβαρός μονόλιθος του Memorabilia είναι γροθιά στο στομάχι της κακογουστιάς και τελικά, μετά από ένα τέτοιο δείγμα δουλειάς, η δήλωση του Άκραμ Καν πως «η Λίντα Καπετανέα είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Ελλάδα διεθνώς» πατάει σε γερά θεμέλια.
Συντελεστές
Ιδέα – Xορογραφία: Rootlessroot [Λίντα Καπετανέα GR - Jozef Frucek SK]
Ανάπτυξη ιδέας: Rootlessroot, Μάρθα Φριντζήλα , Νικολέτα Φριντζήλα
Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Rootlessroot, Μανώλης Βιτσαξάκης
Σκηνικά: Jozef Frucek, Βασίλης Μαντζούκης
Κοστούμια: Isabelle Lhoas
Δραματουργία: Martin Kubran
Ερμηνεία: Λίντα Καπετανέα
Διάρκεια: 50 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Ναι φίλοι και φίλες. Μπορεί στην αρχή μιας παράστασης τα περιεχόμενα και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για την ανάδειξή τους, να παραμένουν ακόμα αίολα στον θεατή, αλλά η ποιότητα που διαπερνά το έργο, η σοβαρή δουλειά, ή αντίστοιχα η προχειρότητα της προσέγγισης, είναι μάσκες που πέφτουν γρήγορα ή διαμάντια που θα συνεχίσουν να λάμπουν.
Όποιος/α παρακολουθήσει το W Memorabilia δεν θα αργήσει να διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα solo υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής αξίας. Με μορφή, τεχνική και περιεχόμενα, επίμονα και σε βάθος επεξεργασμένα. Όσο για την Λίντα Καπετανέα, αναβλύζει άγρια ομορφιά και ένα σπάνιο, πηγαίο δυναμισμό, εκφράζοντας έτσι με αυθεντικότητα το πάθος, την μανία, το μίσος και την έκσταση, συνιστώσες των μυθικών μορφών (Φαίδρα, Μήδεια, Πασιφάη) που αποτέλεσαν το υλικό για την έμπνευση της performance.
Η noise μουσική επένδυση από τον Βασίλη Μαντζούκη, ντύνει την ατμόσφαιρα με τον απαραίτητο σκληρό τόνο, μια επιλογή που ταιριάζει γάντι στα επί σκηνής δρώμενα. Ακολούθως, τα σκηνικά ευρήματα (από: Jozef Frucek και Βασίλη Μαντζούκη) είναι ευφάνταστες, καλαίσθητες κατασκευές, απόλυτα λειτουργικές για τους συμβολισμούς που αναδεικνύονται. Δουλεύοντας με πρωτόλεια υλικά όπως ξύλο, πηλό, χρώμα και μέταλλο η Λίντα Καπετανέα χτίζει και αποδομεί με τελετουργική διάθεση, ένα τοπίο, ένα εργαστήριο καταστροφής. Με τα δικά της λόγια: «Μέσα στο εργαστήριο της Φαίδρας ζωντανεύει ένας κόσμος με πολλά διαφορετικά συναισθήματα και πολλαπλές όψεις της γυναικείας ταυτότητας. Είναι ένα ψυχογράφημα της γυναικείας φύσης που στηρίζεται στη γλώσσα της κίνησης και στην αλληλεπίδραση με τα υλικά. Αλλά και να μην καταλάβεις ότι είναι η Φαίδρα δεν έχει σημασία, αφήνουμε την ελευθερία στον κόσμο να νιώσει ό,τι θέλει». Είναι πράγματι γοητευτικός ο τρόπος με τον οποίο μια παράσταση που βρίθει έντονων και ωμών συμβολισμών, παραμένει τόσο ανοιχτή σε ερμηνείες καθώς δεν επιχειρεί μια ιστορική αφήγηση αλλά την έκφραση αρχετυπικών ψυχικών καταστασέων.
Η Λίντα Καπετανέα, ρυθμίζοντας η ίδια φωτισμό και μουσική, κλιμακώνει σταδιακά την ένταση και δημιουργεί μια σκηνική παρουσία με μεγάλο εκτόπισμα. Δεν φοβάται να διαπεράσει τα όρια μεταξύ σύγχρονου χορού και performance, ενώ είναι η πρώτη φορά που τραγουδάει και παίζει μουσική στην σκηνή, με ένα αυτοσχέδιο μονόχορδο μουσικό όργανο. Το αποτέλεσμα προετοίμασε ένα δυνατό τέλος και είχε τέτοια ενέργεια που στην θέση της θα το επαναλάμβανα άφοβα.
Κάποια σημεία προβληματισμού ήταν η κάπως απότομη αίσθηση που μου άφησε το τέλος, σαν να έμεινε ανολοκλήρωτος ένας νοηματικός κύκλος. Ακόμα, κάποια ευρήματα όπως πχ το σελοφάν (ήταν τέλειο εφέ) περίμενα να τα χρησιμοποιήσει παραπάνω ή με περισσότερους τρόπους. Με το ίδιο σκεπτικό, η αναλογία χορού / performance έκλεινε λίγο δυσανάλογα προς το δεύτερο σκέλος. Τα περισσότερα κινητικά κομμάτια ήταν σχεδόν στατικά και δεν γέμισε αρκετά την σκηνή με το σώμα της, προκαλώντας μου μια αίσθηση έλλειψης / αναμονής.
Κλείνοντας, εστιάζω το ενδιαφέρον στην προσέγγιση της Λίντας Καπετανέα για την Φαίδρα: «Ενώ ήταν πρότυπο συζύγου, ερωτεύτηκε κάτι απαγορευμένο. Η σφοδρότητα του πόθου της με εντυπωσίασε. Καθώς και το γεγονός ότι τη στιγμή που νιώθει εντελώς αδύναμη, ξαφνικά βρίσκει το κουράγιο να δώσει τέλος στη ζωή της. Αυτή την ιστορία μόνο με ένταση μπορούσαμε να τη μεταφέρουμε. Χωρίς δράμα, αλλά με δύναμη».
Στην φράση «χωρίς δράμα αλλά με δύναμη» κρύβεται όλη η ομορφιά της παράστασης. Οι παραγεμισμένες φούσκες που όσο πιο φορτωμένες είναι τόσο πιο εύκολα σκάνε, είναι συχνά μια θλιβερή πραγματικότητα στις παραστατικές τέχνες. Ο στιβαρός μονόλιθος του Memorabilia είναι γροθιά στο στομάχι της κακογουστιάς και τελικά, μετά από ένα τέτοιο δείγμα δουλειάς, η δήλωση του Άκραμ Καν πως «η Λίντα Καπετανέα είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Ελλάδα διεθνώς» πατάει σε γερά θεμέλια.
Συντελεστές
Ιδέα – Xορογραφία: Rootlessroot [Λίντα Καπετανέα GR - Jozef Frucek SK]
Ανάπτυξη ιδέας: Rootlessroot, Μάρθα Φριντζήλα , Νικολέτα Φριντζήλα
Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Rootlessroot, Μανώλης Βιτσαξάκης
Σκηνικά: Jozef Frucek, Βασίλης Μαντζούκης
Κοστούμια: Isabelle Lhoas
Δραματουργία: Martin Kubran
Ερμηνεία: Λίντα Καπετανέα
Διάρκεια: 50 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)