Σύγχρονος χορός στο Φεστιβάλ Αθηνών. Συγνώμη λάθος. Αλαλούμ στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Για να ακριβολογήσω λοιπόν, οι ασυναρτησίες περιορίζονται αποκλειστικά στο δεύτερο μισό της παράστασης. Όχι ότι το πρώτο κομμάτι είχε κάτι φοβερό. Κλασσική χορογραφία -σύγχρονου χορού- με (χοντροκομμένους) συμβολισμούς και αναφορές, από τον μύθο της Πενθεσίλειας. Έντονη παραστατικότητα, συνεχή κινητικότητα και εντυπωσιακές σκηνές μάχης (ξιφομαχίες). Η αισθητική προσέγγιση (σκηνικά, κουστούμια, φωτισμοί) ήταν γοητευτική και υπήρχε η κατάλληλη ατμόσφαιρα ρομαντισμού και σκοτεινιάς.
Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο σκέλος όπου και ξεκίνησε το «πανηγύρι». Η σκηνή μετατράπηκε ξαφνικά σε οντισιόν για ανερχόμενους ηθοποιούς, (μαζί με το αντίστοιχο βεστιάριο) και το όλο σκηνικό παρέπεμπε σε σκετσάκια των Monty Pythons. Η υποκριτική ικανότητα των χορευτών και η σκηνοθετική ευρηματικότητα δεν ήταν αμελητέες. Το χάσμα δημιουργήθηκε από την έλλειψη έστω και ίχνους σύνδεσης με το πρώτο μέρος, ή ακόμα χειρότερα με το θέμα της παράστασης εν γένει.
Εικάζω ότι η παράταιρη αυτή κατάσταση, εκκινεί από την επιθυμία για πρωτοποριακή ανάγνωση του μύθου, πολύ φοβάμαι όμως ότι δεν πέτυχε τον στόχο της.
Μέσα από τέτοιες παραστάσεις φαίνεται καθαρά ότι η πρωτοτυπία δεν οδηγεί απαραίτητα στην πρωτοπορία. Αντιθέτως, όταν δεν συνοδεύεται από το απαιτούμενο βάθος, περιεχόμενο και ποιότητα, μπορεί να επιτείνει τα ήδη υπάρχοντα ελλείμματα, (που ενδεχομένως θα εξομαλύνονταν σε μια κλασική προσέγγιση) και να οδηγήσει σε παρωδία.
Συντελεστές
Χορογραφία: Catherine Diverrès
Σκηνογραφία: Laurent Peduzzi
Πρωτότυπη μουσική: Jean-Luc Guionnet, Seijiro Murayama
Φωτισμοί: Marie-Christine Soma
Κοστούμια: Cidalia Da Costa σε συνεργασία με τους Claude Gorophal, Anne Yarmola
Ερμηνεύουν: Alessandro Bernardeschi, Francesca Mattavelli, Capucine Goust, Akiko Hasegawa, Pilar Andres Contreras, Thierry Micouin, Rafael Pardillo, Tamara Stuart-Ewing, Emilio Urbina
Για να ακριβολογήσω λοιπόν, οι ασυναρτησίες περιορίζονται αποκλειστικά στο δεύτερο μισό της παράστασης. Όχι ότι το πρώτο κομμάτι είχε κάτι φοβερό. Κλασσική χορογραφία -σύγχρονου χορού- με (χοντροκομμένους) συμβολισμούς και αναφορές, από τον μύθο της Πενθεσίλειας. Έντονη παραστατικότητα, συνεχή κινητικότητα και εντυπωσιακές σκηνές μάχης (ξιφομαχίες). Η αισθητική προσέγγιση (σκηνικά, κουστούμια, φωτισμοί) ήταν γοητευτική και υπήρχε η κατάλληλη ατμόσφαιρα ρομαντισμού και σκοτεινιάς.
Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο σκέλος όπου και ξεκίνησε το «πανηγύρι». Η σκηνή μετατράπηκε ξαφνικά σε οντισιόν για ανερχόμενους ηθοποιούς, (μαζί με το αντίστοιχο βεστιάριο) και το όλο σκηνικό παρέπεμπε σε σκετσάκια των Monty Pythons. Η υποκριτική ικανότητα των χορευτών και η σκηνοθετική ευρηματικότητα δεν ήταν αμελητέες. Το χάσμα δημιουργήθηκε από την έλλειψη έστω και ίχνους σύνδεσης με το πρώτο μέρος, ή ακόμα χειρότερα με το θέμα της παράστασης εν γένει.
Εικάζω ότι η παράταιρη αυτή κατάσταση, εκκινεί από την επιθυμία για πρωτοποριακή ανάγνωση του μύθου, πολύ φοβάμαι όμως ότι δεν πέτυχε τον στόχο της.
Μέσα από τέτοιες παραστάσεις φαίνεται καθαρά ότι η πρωτοτυπία δεν οδηγεί απαραίτητα στην πρωτοπορία. Αντιθέτως, όταν δεν συνοδεύεται από το απαιτούμενο βάθος, περιεχόμενο και ποιότητα, μπορεί να επιτείνει τα ήδη υπάρχοντα ελλείμματα, (που ενδεχομένως θα εξομαλύνονταν σε μια κλασική προσέγγιση) και να οδηγήσει σε παρωδία.
Συντελεστές
Χορογραφία: Catherine Diverrès
Σκηνογραφία: Laurent Peduzzi
Πρωτότυπη μουσική: Jean-Luc Guionnet, Seijiro Murayama
Φωτισμοί: Marie-Christine Soma
Κοστούμια: Cidalia Da Costa σε συνεργασία με τους Claude Gorophal, Anne Yarmola
Ερμηνεύουν: Alessandro Bernardeschi, Francesca Mattavelli, Capucine Goust, Akiko Hasegawa, Pilar Andres Contreras, Thierry Micouin, Rafael Pardillo, Tamara Stuart-Ewing, Emilio Urbina