Μια eXadriK ματιά στο έβδομο ARC for Dance Festival.
Το φεστιβάλ ARC for Dance διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 2008 και σύμφωνα με τους συντελεστές, στόχος είναι να δοθεί η ευκαιρία σε νέους αλλά και ώριμους δημιουργούς να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, φέρνοντας το αθηναϊκό κοινό σε επαφή με διαφορετικές διατυπώσεις της σύγχρονης χορογραφικής σκέψης. Με αυτό το σκεπτικό, έχουν αναπτύξει μία πλατφόρμα επικοινωνίας μεταξύ χορευτών, χορογράφων, κοινού και Ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών δικτύων, παρουσιάζοντας ένα πολυσυλλεκτικό καλλιτεχνικό πρόγραμμα που απευθύνεται σε ένα ευρείας κλίμακας κοινό. Tα δίκτυα αυτά είναι: το ΙΕΤΜ (international network for contemporary performing arts), το Spider Expand! και το Aerowaves (το μεγαλύτερο δίκτυο χορού στην Ευρώπη για νέους, ανερχόμενους χορογράφους).
Στο φετινό, έβδομο ARC for Dance Festival, με θεματική την «Άνοιξη», παρακολουθήσαμε επιλεγμένες δουλειές από το δίκτυο Aerowaves αλλά και από ανεξάρτητους καλλιτέχνες εντός και εκτός Ελλάδας. Παράλληλα, δώδεκα νέοι χορογράφοι παρουσίασαν μια «χορογραφική απόπειρα», διάρκειας επτά έως δεκαπέντε λεπτών, αποτέλεσμα της δουλειάς των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στο ετήσιο χορογραφικό σεμινάριο που διοργάνωσε η Dan.c.ce Unitiva σε συνεργασία με την χορογράφο Πατρίσια Απέργη στο studio DAN.C.CE.
Από τις δέκα συνολικά «απόπειρες χορογραφίας» που παρακολούθησα, ξεχώρισα τις παρακάτω τρεις. Το «Ανθεμόεσσα» ήταν η πρώτη «απόπειρα χορογραφίας» στις 7/5 και είχε συνολικά άρτια αισθητική πρόταση (ατμόσφαιρα + θεματική + κινησιολογία). Στις 8/5 τέταρτη και τελευταία παράσταση από τους νέους χορογράφους ήταν το «Oups» και μου άρεσε λόγο θεατρικής προσέγγισης και ολοκληρωμένης αφήγησης. Τέλος, την επόμενη μέρα του φεστιβάλ στις 9/5, είδαμε μια ιδιαίτερη κινησιολογία με πειραματικά στοιχεία στην αρχή της βραδιάς, σην παράσταση «Ego Trip».
Στα "ονόματα" τώρα, αν εξαιρέσουμε τον Eduardo Fukushima και την Claudia Catarzi οι υπόλοιπες δουλειές του εξωτερικού μου φάνηκαν μέτριες ενώ οι ελληνικές απογοητευτικές.
Σημειώστε επίσης, ότι δεν παρακολούθησα την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, συνεπώς δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τις δύο νέες χορογραφίες που παρουσιάστηκαν τότε, όσο και για το «Bruit de couloir» του Clement Dazin. Για το Elvedon του Χρήστου Παπαδόπουλου σας παραπέμπω σε προηγούμενη κριτική εδώ.
Ας δούμε όμως τις παραστάσεις με την χρονική τους σειρά:
Day 1
Την πρώτη μέρα στο Σύγχρονο Θέατρο όπου και φιλοξενήθηκε το φεστιβάλ, μετά την δουλειά των νέων χορογράφων, ακολούθησαν οι Kasper Daugaard Poulsen από την Δανία και κατάφεραν να πρωτοτυπήσουν (αλλά μέχρι εκεί) με μια παράσταση που πέρα από μια έξυπνη ιδέα δεν με έπεισε ως προς το περιεχόμενο. Μια χορογραφία που παραπέμπει στο αστείο και επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα τρεις φορές συνολικά, με μόνη διαφορά τα κουστούμια, που σε κάθε πέρασμα είναι και πιο ακραία / περίεργα. Είχε κάποιο ενδιαφέρον σαν σύλληψη, αλλά μετά την πρώτη επανάληψη η συνέχεια ήταν αρκετά προφανής και το αποτέλεσμα μου φάνηκε απλοϊκό. Αντίθετα το κοινό φάνηκε ενθουσιασμένο (εκ του χειροκροτήματος) με αυτή την κλοουνίστικη ματιά στο σύγχρονο χορό.
Στην συνέχεια τα φώτα έπεσαν στον Βραζιλιάνο Eduardo Fukushima με το έργο «How to overcome the great tiredness?» όπου αποτελεί και την βασική του δουλειά. Έργο που χρειάστηκε ένα χρόνο πρόβας για να πάρει την τελική του μορφή και το παρουσιάζει από το 2010, πλέον σε πολύ ώριμη φάση. Μια solo χορογραφία που εντυπωσιάζει με την απλότητα, το βάθος και την ενέργεια του E. Fukushima. Χωρίς σκηνική βοήθεια, με σκληρή και μονότονη μουσική επένδυση κατάλληλη για το ύφος της παράστασης, ο E. Fukushima δεν "κάνει σαν" αλλά είναι ένα κουρασμένο σώμα, που πέφτει, ξανασηκώνεται, σέρνεται, αναπηδά, πάντα μέσα από θέσεις και στάσεις μιας κουρασμένης και μουδιασμένης μυικής κατάστασης που μιλάει για το σώμα σε παραίτηση, σε πλήρη εξάντληση που όμως με κάποιον παράταιρο και αυτοματοποιημένο τρόπο συνεχίζει να κινείται. Πολύ αξιόλογη δουλειά με στοιχεία από butoh, εσωστρεφές και σκοτεινό, με καθήλωσε με την ποιότητά, την minimal προσέγγιση και το state of mind του E. Fukushima.
Στο φετινό, έβδομο ARC for Dance Festival, με θεματική την «Άνοιξη», παρακολουθήσαμε επιλεγμένες δουλειές από το δίκτυο Aerowaves αλλά και από ανεξάρτητους καλλιτέχνες εντός και εκτός Ελλάδας. Παράλληλα, δώδεκα νέοι χορογράφοι παρουσίασαν μια «χορογραφική απόπειρα», διάρκειας επτά έως δεκαπέντε λεπτών, αποτέλεσμα της δουλειάς των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στο ετήσιο χορογραφικό σεμινάριο που διοργάνωσε η Dan.c.ce Unitiva σε συνεργασία με την χορογράφο Πατρίσια Απέργη στο studio DAN.C.CE.
Από τις δέκα συνολικά «απόπειρες χορογραφίας» που παρακολούθησα, ξεχώρισα τις παρακάτω τρεις. Το «Ανθεμόεσσα» ήταν η πρώτη «απόπειρα χορογραφίας» στις 7/5 και είχε συνολικά άρτια αισθητική πρόταση (ατμόσφαιρα + θεματική + κινησιολογία). Στις 8/5 τέταρτη και τελευταία παράσταση από τους νέους χορογράφους ήταν το «Oups» και μου άρεσε λόγο θεατρικής προσέγγισης και ολοκληρωμένης αφήγησης. Τέλος, την επόμενη μέρα του φεστιβάλ στις 9/5, είδαμε μια ιδιαίτερη κινησιολογία με πειραματικά στοιχεία στην αρχή της βραδιάς, σην παράσταση «Ego Trip».
Στα "ονόματα" τώρα, αν εξαιρέσουμε τον Eduardo Fukushima και την Claudia Catarzi οι υπόλοιπες δουλειές του εξωτερικού μου φάνηκαν μέτριες ενώ οι ελληνικές απογοητευτικές.
Σημειώστε επίσης, ότι δεν παρακολούθησα την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, συνεπώς δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τις δύο νέες χορογραφίες που παρουσιάστηκαν τότε, όσο και για το «Bruit de couloir» του Clement Dazin. Για το Elvedon του Χρήστου Παπαδόπουλου σας παραπέμπω σε προηγούμενη κριτική εδώ.
Ας δούμε όμως τις παραστάσεις με την χρονική τους σειρά:
Day 1
Την πρώτη μέρα στο Σύγχρονο Θέατρο όπου και φιλοξενήθηκε το φεστιβάλ, μετά την δουλειά των νέων χορογράφων, ακολούθησαν οι Kasper Daugaard Poulsen από την Δανία και κατάφεραν να πρωτοτυπήσουν (αλλά μέχρι εκεί) με μια παράσταση που πέρα από μια έξυπνη ιδέα δεν με έπεισε ως προς το περιεχόμενο. Μια χορογραφία που παραπέμπει στο αστείο και επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα τρεις φορές συνολικά, με μόνη διαφορά τα κουστούμια, που σε κάθε πέρασμα είναι και πιο ακραία / περίεργα. Είχε κάποιο ενδιαφέρον σαν σύλληψη, αλλά μετά την πρώτη επανάληψη η συνέχεια ήταν αρκετά προφανής και το αποτέλεσμα μου φάνηκε απλοϊκό. Αντίθετα το κοινό φάνηκε ενθουσιασμένο (εκ του χειροκροτήματος) με αυτή την κλοουνίστικη ματιά στο σύγχρονο χορό.
Στην συνέχεια τα φώτα έπεσαν στον Βραζιλιάνο Eduardo Fukushima με το έργο «How to overcome the great tiredness?» όπου αποτελεί και την βασική του δουλειά. Έργο που χρειάστηκε ένα χρόνο πρόβας για να πάρει την τελική του μορφή και το παρουσιάζει από το 2010, πλέον σε πολύ ώριμη φάση. Μια solo χορογραφία που εντυπωσιάζει με την απλότητα, το βάθος και την ενέργεια του E. Fukushima. Χωρίς σκηνική βοήθεια, με σκληρή και μονότονη μουσική επένδυση κατάλληλη για το ύφος της παράστασης, ο E. Fukushima δεν "κάνει σαν" αλλά είναι ένα κουρασμένο σώμα, που πέφτει, ξανασηκώνεται, σέρνεται, αναπηδά, πάντα μέσα από θέσεις και στάσεις μιας κουρασμένης και μουδιασμένης μυικής κατάστασης που μιλάει για το σώμα σε παραίτηση, σε πλήρη εξάντληση που όμως με κάποιον παράταιρο και αυτοματοποιημένο τρόπο συνεχίζει να κινείται. Πολύ αξιόλογη δουλειά με στοιχεία από butoh, εσωστρεφές και σκοτεινό, με καθήλωσε με την ποιότητά, την minimal προσέγγιση και το state of mind του E. Fukushima.
Day 2
Δεύτερη μέρα στο φεστιβάλ και η πρώτη δουλειά μετά τις «απόπειρες χορογραφίας» ήταν το «I am and I am not» του Φώτη Νικολάου από την Κύπρο. Εδώ τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς. Κουστούμια και ύφος αντιγραφή απο Akram Khan, με μια κουρτίνα άμμου να μην λέει να σταματήσει να πέφτει στην σκηνή σαν καταρράχτης / πέπλο που υπήρχε χωρίς λόγο, έτσι για το εφέ, ενώ η όλη αισθητική έβγαζε λυρισμό και αισθαντικότητα παρμένα από σκηνές Bollywood. Ο Φ. Νικολάου, οι χορευτές και οι χορεύτριες που συμμετείχαν είχαν καλή κίνηση και παρουσία αλλά η χορογραφία δεν ήταν σε καμία περίπτωση κοντά στην αισθητική μου.
Ακολούθησε η Ιταλίδα Claudia Catarzi με το «40.000 centimetri quadatri». Ένα σόλο εικοσιπέντε λεπτών με εξαιρετική κίνηση και πολύ προσωπικό στυλ. Ο ορισμός της απλότητας, ακρίβεια διαβήτη και λεπτότητα, πολύ γλυκά περάσματα και εναλλαγές έντασης / πάθους. Μια δουλειά με φινέτσα. Ένα μικρό κόσμημα.
Δεύτερη μέρα στο φεστιβάλ και η πρώτη δουλειά μετά τις «απόπειρες χορογραφίας» ήταν το «I am and I am not» του Φώτη Νικολάου από την Κύπρο. Εδώ τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς. Κουστούμια και ύφος αντιγραφή απο Akram Khan, με μια κουρτίνα άμμου να μην λέει να σταματήσει να πέφτει στην σκηνή σαν καταρράχτης / πέπλο που υπήρχε χωρίς λόγο, έτσι για το εφέ, ενώ η όλη αισθητική έβγαζε λυρισμό και αισθαντικότητα παρμένα από σκηνές Bollywood. Ο Φ. Νικολάου, οι χορευτές και οι χορεύτριες που συμμετείχαν είχαν καλή κίνηση και παρουσία αλλά η χορογραφία δεν ήταν σε καμία περίπτωση κοντά στην αισθητική μου.
Ακολούθησε η Ιταλίδα Claudia Catarzi με το «40.000 centimetri quadatri». Ένα σόλο εικοσιπέντε λεπτών με εξαιρετική κίνηση και πολύ προσωπικό στυλ. Ο ορισμός της απλότητας, ακρίβεια διαβήτη και λεπτότητα, πολύ γλυκά περάσματα και εναλλαγές έντασης / πάθους. Μια δουλειά με φινέτσα. Ένα μικρό κόσμημα.
Day 3
Ακόμα μια μέρα χορού με το «Man-oeuvres» του Χάρη Κούσιου από την Κύπρο. Με μουσική και αισθητική από την Οδύσσεια του διαστήματος, κουστούμια λίγο από μοναστήρι, λίγο από cyber και κάτι λαμαρίνες στην σκηνή που πολύ θα ήθελαν να είναι space αλλά θύμιζαν το σπίτι του Σεραφίνο. Άσκοπες κινήσεις στον χώρο που με άφησαν με την απορία αν υπήρχαν κάποιοι συμβολισμοί που τους κατάλαβαν μόνο οι ίδιοι η αν βασίλευε το απόλυτο τίποτα. Δεν μας έφταναν όλα αυτά, γέμισαν και την σκηνή με πολλά κιλά καπνού μπας και φτιαχτεί κάποια ατμόσφαιρα αλλά φευ.
Τσεχία για το κλείσιμο της βραδιάς με την δουλειά «Boys who like to play with dolls» από τους Tereza Ondrova & Peter Savel. Minimal αισθητική και αφηρημένο πλαίσιο. Γραμμική χορογραφία με περπατήματα που μέσα από τις εναλλαγές στηλίτευαν τους ρόλους και τα έμφυλα κοινωνικά πρότυπα σεξουαλικότητας / συμπεριφοράς. Εμένα πάντως μου φάνηκε αδιάφορη η κινησιολογία και επιφανειακή η προσέγγιση του θέματος με αποτέλεσμα να βαρεθώ...
Ακόμα μια μέρα χορού με το «Man-oeuvres» του Χάρη Κούσιου από την Κύπρο. Με μουσική και αισθητική από την Οδύσσεια του διαστήματος, κουστούμια λίγο από μοναστήρι, λίγο από cyber και κάτι λαμαρίνες στην σκηνή που πολύ θα ήθελαν να είναι space αλλά θύμιζαν το σπίτι του Σεραφίνο. Άσκοπες κινήσεις στον χώρο που με άφησαν με την απορία αν υπήρχαν κάποιοι συμβολισμοί που τους κατάλαβαν μόνο οι ίδιοι η αν βασίλευε το απόλυτο τίποτα. Δεν μας έφταναν όλα αυτά, γέμισαν και την σκηνή με πολλά κιλά καπνού μπας και φτιαχτεί κάποια ατμόσφαιρα αλλά φευ.
Τσεχία για το κλείσιμο της βραδιάς με την δουλειά «Boys who like to play with dolls» από τους Tereza Ondrova & Peter Savel. Minimal αισθητική και αφηρημένο πλαίσιο. Γραμμική χορογραφία με περπατήματα που μέσα από τις εναλλαγές στηλίτευαν τους ρόλους και τα έμφυλα κοινωνικά πρότυπα σεξουαλικότητας / συμπεριφοράς. Εμένα πάντως μου φάνηκε αδιάφορη η κινησιολογία και επιφανειακή η προσέγγιση του θέματος με αποτέλεσμα να βαρεθώ...
Day 4
Την τελευταία μέρα του φεστιβάλ δεν παρεβρέθηκα και έτσι το «Bruit de couloir» του Clement Dazin (Γαλλία) βρίσκεται στο πεδίο του αγνώστου. Αντίθετα για την παράσταση «Elvedon» του Χρήστου Παπαδόπουλου υπάρχει κριτική εδώ καθώς το είχα δει παλαιότερα.
Την τελευταία μέρα του φεστιβάλ δεν παρεβρέθηκα και έτσι το «Bruit de couloir» του Clement Dazin (Γαλλία) βρίσκεται στο πεδίο του αγνώστου. Αντίθετα για την παράσταση «Elvedon» του Χρήστου Παπαδόπουλου υπάρχει κριτική εδώ καθώς το είχα δει παλαιότερα.
ARC for Dance Festival 2015 / Πρόγραμμα
Πέμπτη 7/5
«Απόπειρες χορογραφίας» (Ελλάδα)
«Forstillinger» - Kasper Daugaard Poulsen (Δανία)
«How to overcome the great tiredness?» - Eduardo Fukushima (Βραζιλία).
Παρασκευή 8/5
«Απόπειρες χορογραφίας» (Ελλάδα)
«I am and I am not» - Φώτης Νικολάου (Κύπρος)
«40.000 cen5timetri quadatri» - Claudia Catarzi (Ιταλία).
Σάββατο 9/5
«Απόπειρες χορογραφίας» (Ελλάδα)
«Man-oeuvres» - Χάρης Κούσιος (Κύπρος, Ελλάδα)
«Boys who like to play with dolls» - Tereza Ondrova & Peter Savel (Τσεχία).
Κυριακή 10/5
«Απόπειρες χορογραφίας» (Ελλάδα)
«Elvedon» - Χρήστος Παπαδόπουλος (Ελλάδα)
«Bruit de couloir» - Clement Dazin (Γαλλία).
Πέμπτη 7/5
«Απόπειρες χορογραφίας» (Ελλάδα)
«Forstillinger» - Kasper Daugaard Poulsen (Δανία)
«How to overcome the great tiredness?» - Eduardo Fukushima (Βραζιλία).
Παρασκευή 8/5
«Απόπειρες χορογραφίας» (Ελλάδα)
«I am and I am not» - Φώτης Νικολάου (Κύπρος)
«40.000 cen5timetri quadatri» - Claudia Catarzi (Ιταλία).
Σάββατο 9/5
«Απόπειρες χορογραφίας» (Ελλάδα)
«Man-oeuvres» - Χάρης Κούσιος (Κύπρος, Ελλάδα)
«Boys who like to play with dolls» - Tereza Ondrova & Peter Savel (Τσεχία).
Κυριακή 10/5
«Απόπειρες χορογραφίας» (Ελλάδα)
«Elvedon» - Χρήστος Παπαδόπουλος (Ελλάδα)
«Bruit de couloir» - Clement Dazin (Γαλλία).